Hakan Arslanbenzer'in Yayınlamadığı Şiirler-4

Zarif Acziyye


seçkin bir kimse değilim
ismimin bir anlamı

baş harflerinin bir anlamı
bir anlamım yok.

görmektesin

kardeşimden beter halim
tıpkı onun gibi

bağışlanmamı dilerim
başka ne diyebilirim:

insan

en harcanmayacakları bile tüketip geldi karşına.
tamam, pes! insanı senin karşından başka karşılayacak bir karşı yok

kendini karmakarışık kılmış insanı

boynu ardında kalan insanı.

kusurum boyumu

aştı çünkü benden çok önce başladı
şimdi nasıl seslendirsem ki şu tevbeli baladı?
ama şükür ki sesleşmese de bilensin şeyleri
sersemlere bile acıyan.

sen’den başka döneceği kalmıyor
kapıların yarısını kıran diğer yarısı yüzüne kapananların.
farklı bir yapı senin kapın
onu 

herzamanaçık olarak tasarladın.
açıklıktan öyle yanaydın ki
fethile başladın kitaba, mübin kıldın.

şimdi 

çok az şeyden eminim
-ya da çok fazla şeyden değilim-
ama sen emniyyetini koruyan
sen

azalmayansın 

sana dair 

hiçbir şey az değil

az olan benim, acze uğrayan.
kardeşimden beter de olsa halim
tıpkı onun gibi
bağışlanmamı dilerim.

gerçekten başka ne diyebilirim.

zulüm

deveyi keser diyarı bombalarım o kadar/cevher kara

dağıldım gürültüsüz görüntüsüz yıkılır gibi bir bir â

bana ne diyemezsen olacağı budur

budur işte kimsenin ruhu duymadan

buudu kapsamadan.

elimi uzattığım her yer hama humus kürt köyleri

elimi uzattığım yerde yeşeriyor kımıltısız çocuk yüzleri

yeşil parmaklı mısın evladım kara bahtcı mı

nasıl cemettin bu elvanı

nasıl bir yayılımsa artık bırakmadın

ne dürüst bir politikacı ne de ersöz bir aydın

gidenler geri gelmez kalanlar kendini koruyamazken

bu gelgiti nasıl başarıyor aynı insanlar

kimin umurunda ki artık dün ne söylediği

dün dünse bugün bugünse biz kimiz

sen kimsin semamca'nın yeğeni mi kirven mi olur senin yoksa eben mi

her neyse aranızda var ki bir kurbet

rahat tavırlarınla dikkat çekicisin 

g20 tren.

halkların kardeşliğini halkların puştluğuna evriltirken

mazlum zalim rollerini aynı oyuncuya verir düzen.

hakkari'den uçak kalkacak istanbul'a

yöresel kıyafetler küresel tablolarda 

yaşasın halkların müşteriliği

iş tutan sık yalar avucunu gavurla

kahrolsun bizim büyük çaresizliğimiz

ölen ilk insan

o zaman sayıları kaçtı, 
ne kadar yayılmışlardı yerin yüzüne, 
yaş ortalamaları, yaklaşık ömür süreleri ne kadardı? 
ölüm hakkında bugünkü gibi bir literatürleri yoktu şüphesiz. 
ölüm düşünceleri daha soyuttu. 
içlerinden birinin, bir daha geri dönmemek üzere çekip gitmesi ne demekti herhangi bir fikirleri yoktu. 
ölümün açtığı gediğin korkunçluğunu tarif edememişti şairleri, hikayecileri, masalcıları. 
"ölüm" dediklerinde, en fazla bir kesafet canlanıyordu zihinlerinde. 
sonra olacak oldu. 
biri düştü ve kalkmadı. 
gitti ve gelmedi. 
sustu ve konuşmadı. 
durdu ve kıpırdamadı. 
geride kalanlar bir süreliğine eşlik etmeğe çalıştı ona. 
ölümün taklid edilebilir bir şey olduğunu sandılar. 
ağlamaktan başka bir şey yapmayarak, ölenin ölümünün paylaşılabileceğini sandılar;
yemeyerek, içmeyerek, yıkamayarak, yıkanmayarak, tıraş olmayarak... 
sonra zaman, akıntısıyla aşındırdı, yuvarladı kayadan özlemlerini. 
unutuş, pansumanını alıp işinin başına geçti. 
bir ağaç oyuldu, bir şiir yazıldı, bir türkü yakıldı "giden" dendi ona "giden ve dönmeyen".

diline küsen çocuklar